پنهان...

دلتنگم.

و این دلتنگی امشب قد تمام شبگریه هایی است

که با تنهایی ام  قسمت کردم.

تنهایی غریبی که بیشتر از تمام جمعیت ها دوستش دارم.

وقتی هرچه نگاه می کنی

هیچ کجای جهان مثل ذهن مخملی تو

زندگی را زندگی نمی کند

کم می آوری ،

بغضت می گیرد،

هی فرو می خوری.

آه!

دنیای خاکستری من!

چرا باید برای احساساتم دلیل بتراشم؟

چرا باید برای بعضی چیزها منطقی باشم؟

منطق بی منطق من می گوید:

مغرور مردانگی بودن

گل لگد کردن است

وقتی مرد را با پیشوند صفت ساز دوحرفی  منفی می کنند،

لغت نامه من

هرچه  ورق می خورد

مصداقی برای خیالات دخترانه اش نمی یابد.

باران!

سخت است ولی،

دلخوشی آنها که دلتنگی ات راذره ای لمس نخواهند کرد ،

پنهانی ببار

فقط لبخند بزن . . .

برای یک برخورد ...

تپش های تند قلبم را گوش کن.

چیزی از تو کم نمی شود.

دستهای نیمه باز من ،

مفهومی از التماس یک برخورد است؛

برخوردی فراسوی گذشته،

مقدس، بدون اشتیاق تن.

پر از بوی خردسالی های نداشته ام.

کودک احساسم که لج نمی گیرد

بغضش عجیب نیست،

وقتی کودکانه بزرگ بودم،

حالا به کجای جهان بر می خورد

در بزرگسالی کودک باشم؟!

بی ادعا، بی حرف، بی مرز، بی مذهب، بی مرد، بی زن. . .

زیر باران . . . بی چتر.

نیشگون های زندگی اگر کبودم نکند،

غزل سکوتش را می شکند

برای یک بر خورد

بدون التماس تن

بدون اتفاق،

بدون شکستن . . .